कालच्या अपघातानंतर अपेक्षेप्रमाणे प्रतिक्रिया पाहायला मिळाल्या. विरोधकांनी सरकारच कसे जबाबदार म्हणून काहूर माजवले आणि सरकारच्या समर्थकांनी सरकारची बाजू सावरून धरण्याचा प्रयत्न केला. काही लोकांनी कोणा वर्मा नावाच्या माणसाची २८ सप्टेंबरची पोस्ट दाखवून आणि गोरखपूरच्या घटनेचा संदर्भ देऊन, घातपात असण्याची शक्यता देखील समोर आणली. शंभर वर्षे जुना पूल आहे पण सरकारने तो दुरुस्त करण्याचा किंवा नवीन पूल बांधण्याचा विचार देखील केला नाही म्हणून कोणी विद्यमान सरकारला दोष दिला, तर, हे सरकार येऊन फक्त तीनच वर्षे झाली आहेत आधीच्या सरकारने ६० वर्षात का नाही जनहिताची कामे केली? असाही एक सूर आळवला गेला.

पण एका गोष्टीकडे दुर्लक्ष झाले कि, केवळ पावसात भिजायला लागू नये म्हणून पुलावर थांबून राहणाऱ्या लोकांनी गर्दीचा जोर वाढतोय हे पाहून मार्ग मोकळा केला असता तर कदाचित अशी दुर्दैवी घटना घडली नसती. दहा मिनिटे उशिरा गेल्याने जणूकाही कोणाचा प्राणच गेला असता अशा मानसिकतेने स्टेशनवरून बाहेर पडण्याची घाई केली नसती, थोडा संयम दाखवला असता तर कदाचित अशी दुर्दैवी घटना घडली नसती.   

कालच्या घटनेमुळे मला २६ जुलै २००५ च्या पुराची आणि त्यात बळी गेलेल्या अनेकांची आठवण झाली. एक नैसर्गिक आपत्ती तर एक मानव निर्मित. त्या पुरात बळी गेलेले आणि कालच्या चेंगराचेंगरीत जीव गमावलेले दुर्दैवी लोकं, त्यांच्या मृत्यूचे एक मुख्य कारण “पॅनीक”. २६ जुलैच्या पुरात जे आपापल्या ऑफिसमधे किंवा इतर सुरक्षित ठिकाणी थांबले आणि घरी पोहोचायची घाई केली नाही ते नक्कीच सुरक्षित राहिले, पण घाबरून जाऊन ज्यांनी गडबड केली त्यातले बरेचजण वाचू शकले नाहीत. तसाच काहीसा प्रकार काल झाला. पॅनीक केवळ पॅनीकमुळे २२ जण मृत्यमुखी पडले. २६ जुलैच्या अनुभवामुळे ह्यावर्षीच्या पुरामध्ये लोकांनी घरी जाण्याची घाई केली नाही, भीतीचे वातावरण पसरू दिले नाही, परिणामी, जीवितहानी खूपच कमी झाली. कालच्या घटनेच्या अनुभवामुळे, ह्यापुढे कधी अशी गर्दी कुठे झाली तर घाई करून स्वतःचा आणि इतरांचा जीव धोक्यात न घालण्याचा सुज्ञपणा मुंबईकर नक्कीच दाखवतील, अशी आशा आहे.